اندکی فکر کن

به آنهایی فکر کن کههیچگاه فرصت آخرین نگاه و خداحافظی را نیافتند.

به آنهایی فکر کن که در حال خروج از خانهگفتند :
"روز خوبی داشته باشی"، وهرگز روزشان شب نشد.

به بچه هایی فکر کن که گفتند :
"مامان زود برگرد"، و اکنوننشسته اند و هنوز انتظار می کشند.

به دوستانی فکر کن که دیگر فرصتی برای درآغوش کشیدن یکدیگر ندارند
و ای کاش زودتر این موضوع را می دانستند.

به افرادی فکر کن که بر سر موضوعات پوچ واحمقانه رو به روی هم می ایستند
و بعد "غرور" شان مانع از"عذر خواهی" می شود،
و حالا دیگر حتی روزنه ای هم برای بازگشتوجود ندارد.

من برای تمام رفتگانی که بدون داشتن اثر ونشانه ای از مرگ،
ناغافل و ناگهانی چشم از جهان فرو بستند،
سوگواری می کنم.

من برای تمام بازماندگانی که غمگین نشستهاند و هرگز نمی دانستند که :
آن آخرین لبخند گرمی است که به روی هم میزنند،
و اکنون دلتنگ رفتگان خود نشسته اند،
گریه می کنم.

به افراد دور و بر خود فکر کنید ...

کسانی که بیش از همه دوستشان دارید،
فرصت را برای طلب "بخشش" مغتنمشمارید،
در مورد هر کسی که در حقش مرتکب اشتباهی شدهاید.

قدر لحظات خود را بدانید.

حتی یک ثانیه را با فرض بر این که آنهاخودشان از دل شما خبر دارند از دست ندهید؛
زیرا اگر دیگر آنها نباشند،
برای اظهار ندامت خیلی دیر خواهد بود !

"دیروز"
گذشته است؛

و

"آینده"
ممکن است هرگز وجود نداشته باشد.

لحظه "حال" را دریاب
چون تنها فرصتی است که برای رسیدگی و مراقبتاز عزیزانت داری.

اندکی فکر کن ...