وصیت نامه...

قلبم را به آن عاشق دلشکسته ای هدیه ی میدهم که روزی بهترین هایم با او گذشت...

چشمانم را به هم کلاسی کورم که در کلاس زبان با عشق سوال هایی از توانایی دیدن میکند هدیه میدهم ... محمدجان آرزویت برآورده شد...

زبانم را به آن نامردی میدهم که بتواند بگوید :دوستت دارم...

موهایم را به دوست سرطانیم میدهم که موهایش را از دست داده...

عشقم را به آن بی احساسی میدهم که دل ها شکست و عشق ها دزدید تا بتواند با عشق من عشقش را پیدا کند...

هنجره ام را به دروغگوهایی میدهم که دروغشان را عشق نام گذاشتند و عشقشان را اسباب بازی تا دیگر دروغ نگویند و اسباب بازی هایشان را دور نریزند...

آرزوهایم را به آن مهربانی میدهم که آرزویش مرگ پیش از موعد است تا زندگی کند و با آرزوهایم خوشبخت شود...

جانم را به آن بی جانی میدهم تا جان بگیرد و با جان من راه برود در خیابان های سرد شهر تا عشقش را پیدا کند و جان من را قربانش...

دستانم را به آن دست سردی میدهم تا گرم شوند و با دستان من دستان عشقش را نیز گرم کند...

اشک هایم را به عاشقی هدیه میکنم که با رفتن عشقش پشت سرش و برای سلامتی او بریزد...

خنده هایم را به کسی میدهم که در تنهایی هایش خنده از او گریخته تا لبخند بزند و امید نکشد...

صدای مرگ را میشنوم که مرا میخواند... صدایی میگوید : هومـــــن مرد