سرو چمان من

سرو چمان من چرا میل چمننمی کند
همدم گل نمی شود یاد سمننمی کند

دی گله ای ز طره اش کردم واز سر فسوس
گفت که: »این سیاه کج گوشبه من نمی کند»

تا دل هرزه گرد من رفت بهچین زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطننمی کند

پیش کمان ابرویش لابه همیکنم ولی
گوش کشیده است از آن گوشبه من نمی کند

با همه عطف دامنت آیدم ازصبا عجب
کز گذر تو خاک را مشک ختننمی کند

چون ز نسیم می شود زلفبنفشه پر شکن
وه که دلم چه یاد از آنعهد شکن نمی کند

دل به امید روی او همدمجان نمی شود
جان به هوای کوی او خدمتتن نمی کند

ساقی سیم ساق من گر همهدرد می دهد
کیست که تن چو جام می جملهدهن نمی کند

کشته ی غمزه ی تو شد حافظناشنیده پند
تیغ سزاست هر کرا درد سخننمی کند